Ένας τόπος δίχως κορονοϊό

του TR Sputnik news: το μόνο μέρος δίχως κορονοϊό στην Τουρκία είναι

Οι κάτοικοι του Mada, το μόνου νησιού εντός λίμνης που κατοικείται στην Τουρκία, στη λίμνη Beyşehir (Κάραλλις) μεταξύ Σπάρτης και Ικονίου, ξεκίνησαν την εποχική μετακίνηση των κοπαδιών τους. Με τον ερχομό της άνοιξης, οι 40 οικογένειες που ζουν στο νησί ανεβάζουν τα ζώα τους στις σχεδίες και ξεκινούν για τα θερινά λιβάδια. Μέχρι σήμερα κανείς από τους 200 κατοίκους δεν παρατηρήθηκε να έχει κολλήσει κορονοϊό.

Η συγκοινωνία μεταξύ της στεριάς και του νησιού που υπάγεται στην επαρχία Şarkikaraağaç, εξασφαλίζεται από βάρκες που διαθέτουν όλες σχεδόν οι οικογένειες. Όποιοι θέλουν να μετακινηθούν προς ή από το νησί χρησιμοποιούν βάρκες είτε με εξωλέμβια, είτε με κουπί για 1 περίπου χλμ. Τα αυτοκίνητα παρκάρονται στην απέναντι ακτή της λίμνης όπου βρίσκεται αλιευτικό καταφύγιο.

Οι Γιορούκοι που ζουν στο νησί εδώ και 200 χρόνια εξασφαλίζουν τα προς το ζην με την κτηνοτροφία και την αλιεία. Καθώς οι γεωργικές εκτάσεις είναι περιορισμένες, οδηγούν κάθε χρόνο την άνοιξη τα κοπάδια τους στη Γιάιλα Çetir για να βοσκήσουν ως τα τέλη οκτώβρη επιχειρώντας έτσι να μειώσουν το κόστος συντήρησης των κοπαδιών. Το γάλα που εξασφαλίζεται από τα ζώα μεταφέρεται κάθε πρωί κι απόγευμα με αγροτικά οχήματα που αποκαλούν 'patpat' από το χωριό στην εταιρεία που τα συγκεντρώνει και τα αξιολογεί. Η μετακίνηση που ξεκίνησε για τα λιβάδια και φέτος με το πρώτο φως της μέρας θα κρατήσει ως τη νύχτα: τα ζώα που θα αποβιβαστούν στη στεριά θα πάρουν το δρόμο για τα λιβάδια, μήκους 10 χλμ. μαζί με τους ιδιοκτήτες τους.

"Καθώς δεν βλέπουμε ψυχή, ο ιός δύσκολα θα έρθει"

Όπως λεν οι κάτοικοι, "δόξα τω Θεώ τέτοιο συμβάν δεν είχαμε μέχρι σήμερα. Θα μείνουμε 5 μήνες σε σκιερά λιβάδια κι επειδή πάλι δεν θα συναντήσουμε ψυχή, δύσκολα θα έρθει εδώ ο ιός".

"Η ζωή είναι δύσκολη αλλά ωραία"

Μεταφέροντας αναμνήσεις από τα παλιά κάτοικος θυμάται ότι "πρώτα μεταφέραμε τα ζώα δεμένα πάνω σε  3-4 βάρκες. Με το παραμικρό κούνημα, πέφταν στο νερό και χάνονταν. Τα τελευταία χρόνια γίναν αυτές οι σχεδίες και τα μεταφέρουμε με ασφάλεια. Αν γινόταν όμως μια γέφυρα, θα ήταν καλά".

Η Hülya Yılmaz μας αφηγείται ότι "κάθε χρόνο αρχές Μάη μεταφέρουμε τα ζώα στα θερινά λιβάδια και ζούμε εκεί. Εγώ φροντίζω κι αρμέγω 30-40 ζώα. Εννοείται ότι είναι δύσκολα, αλλά δεν έχουμε κι επιλογή. Το ότι δεν υπάρχει γέφυρα είναι δύσκολο περισσότερο για τα παιδιά μας. Όταν ανοίγουν τα σχολεία, κάθε μέρα θα περάσουμε το πρωί με τη βάρκα απέναντι και το απόγευμα πάλι το ίδιο πίσω στο νησί. Ένας γιος μου σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, η κόρη μου τώρα είναι στο λύκειο. Η ζωή είναι δύσκολη αλλά ωραία. Τα βολεύουμε".