Patates soğan, güle güle Erdoğan!

της Mine Söğüt: "Πατάτες, κρεμμύδια, αντε γεια Ερντογάν!" είναι ένα νέο σλόγκαν ...

128 δις δολάρια ήταν τα αποθεματικά της Κεντρικής Τράπεζας αυτής της χώρας. Δεν υφίστανται πλέον.

83 εκατομ. 614 χιλιάδες άτομα είναι ο πληθυσμός αυτής της χώρας. Κι αυτός είναι για να εξαφανιστεί.

Ενώ ορισμένοι πεθαίνουν, άλλοι τρελαίνονται και δεν λαμβάνεται υπόψη κανείς…  

Σε μια χώρα που έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα της, μέσα σ’ένα πολιτικό όπου θα σώσει εαυτόν μόνο μια μικρή μειοψηφία και οι υπόλοιποι, είτε αντιπολιτευόμενοι είτε κι όλοι οι άνθρωποι θα εγκαταλειφθούν στο πυρ το εξώτερον …

Οι ζωές όλων σβήνουν η μια μετά την άλλη σαν μεγάλα ή μικρά αστέρια.

Ώρα 1 παρά το θάνατο  

Φτωχοί που δεν έχουν καμιά πιθανότητα να διατηρήσουν υψηλή ανοσία, πεθαίνουν.

Ηλικιωμένοι που είναι αναγκασμένοι να ζουν μαζί με πολυμελείς οικογένειες, πεθαίνουν.

Όσοι είναι αναγκασμένοι να τη βγάζουν με τη σύνταξη, πεθαίνουν.

Όσοι είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν στη δουλειά, στο γραφείο ή στο εργοστάσιο, πεθαίνουν.

Εκπαιδευτικοί που αναγκάζονται να κάνουν μάθημα διά ζώσης, πεθαίνουν.

Υγειονομικοί που δεν φροντίζονται επαρκώς, πεθαίνουν.

Αγρότες που δεν μπορούν να πουλήσουν τα προϊόντα τους πεθαίνουν.

Άνθρωποι που απολύονται πεθαίνουν.

Άνθρωποι που αναζητούν εργασία ικετεύοντας, πεθαίνουν.

Όσοι δεν αντέχουν στην πείνα, στην έλλειψη χρημάτων και διεξόδου, πεθαίνουν ο ένας μετά από τον άλλον.

Αν δεν γίνει αυτό, αυτοκτονούν.

Αν δεν αυτοκτονούν πρώτα, σκοτώνουν μαζί τους και τους αγαπημένους τους.

Στη διακυβέρνηση αυτών που δεν αισθάνονται ούτε την ανάγκη να αποκρύψουν το ταχύ πλουτισμό των ιδίων, των γύρω τους κι όσων διοικούν αυτή τη χώρα ενώ κάνουν κρυφές συναλλαγές και μυστικές συμφωνίες πλούτη παρανόμως αποκτηθέντα, σχέσεις και δίκτυα με αμφίβολο ποιόν, στη 1 παρά το θάνατο δεν έχουν άλλο όραμα από το να διανείμουν στον καταναλωτή τόνους πατάτας και κρεμμυδιού που δεν μπορεί να αγοράσει ο ίδιος από τον παραγωγό…

Οι νεκροί είναι απλά αριθμοί.

Ούτε είδηση δεν παίρνει καθένας από τους περισσότερους για αυτό που συμβαίνει και μοιάζει μ’αυτό που ζεί o ίδιος. Δεν αισθανόμαστε ούτε κι αυτούς που τρελάθηκαν.

Όσοι χάνουν τα λογικά τους κλεισμένοι πίσω από σφαλιστές πόρτες, δεν έγιναν ακόμα αριθμός, στατιστική. Δεν φαίνονται τόσο για να γίνουν είδηση, οι φωνές τους δεν ακούγονται.

Που και που οι χιλιάδες, οι δεκάδες χιλιάδων, οι εκατοντάδες χιλιάδων ή και τα εκατομμύρια ατόμων που κοιμούνται στα αλήθεια νηστικοί ενώ ψάχναν τρόφιμα στα σκουπίδια, που δεν μπορούν να πάρουν στο παιδί τους όχι παπούτσια, απλά ψωμί, γίνονται υλικό τριών – πέντε ρεπορτάζ…. Οι άνθρωποι που δεν βλέπουν όμως πουθενά απάγκιο τρελαίνονται μέσα τους.

Μια δυνατή κραυγή από μια μόνο ψυχή

Λόγω των καθυστερημένων, αναβαλλόμενων κι ίσαμε το θάνατο ακόμα απραγματοποίητων συνειδητοποιήσεων και ευαισθησιών των μαζών που δεν μπορούν ποτέ να αντικρύσουν τις πραγματικότητες εξαιτίας ειδήσεων κατά το πλείστον ψευδών, κουτσομπολιών που διακινούνται στην κόλαση αχρείων ΜΜΕ και της πληροφοριακής ρύπανσης που δημιουργείται με ειδήσεις που διοχετεύονται από πρόθεση….  

όπως έγιναν άνετα καπνός 128 δις δολάρια σ’αυτή τη χώρα…   

83 εκατομ. 614 χιλιάδες άτομα είναι ο πληθυσμός μπορούν ξαφνικά να εξαφανιστούν.

Ολόκληρος αυτός ο πληθυσμός μπορεί να πιστεύει ότι δεν μπορεί να ξυπνήσει και να καταφέρει να σωθεί από τη τεράστια εξουσία που καταρρέει πάνω του.

Παρόλο που «κάνουν κρα» απωλεσθέντα δολάρια, νέες επενδύσεις που καθιστούν τη χώρα ένα σύνολο από φιλέτα, εμβόλια που δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους, νοσοκομεία χωρίς κλίνες, μια επιδημική κρίση που γίνεται αντικείμενο τρομακτικής διαχείρισης, μέτρα που δεν προστατεύουν τον εργάτη και τον υπάλληλο, δαπάνες που γίνονται ακόμα χωρίς αιδώ, αμέτρητες χάρες σε ημετέρους κι οι απορρέοντες σπασμοί λες και δεν συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω:

δεν υψώνεται ακόμα μια δυνατή κραυγή από μια μόνο ψυχή να πει «Φτάνει πια» στους δρόμους.

«Που πήγαν 128 δις δολάρια;»

Όλοι γνωρίζουν, δεν υπάρχει ζήτημα, έχουμε μια απάντηση.   

Το «που πήγαν 128 δις δολάρια» είναι μια σκληρή πρόταση που φέρει μια αλήθεια η οποία δεν μπορεί να ακουστεί για την ώρα. 

Πού είναι όμως στα αλήθεια 83 εκατομ. 614 χιλιάδες άτομα που παραμένουν και μπορούν να παραμένουν κωφοί τε και τυφλοί μπροστά στην απάντηση;  

Αφ’ης στιγμής στην πραγματικότητα…

Τι με νοιάζει εμένα η συνθήκη του Montreux; Το καθεστώς των Στενών; Τι να τις κάνω τις γέφυρες και τα κανάλια; τους τόκους και τα επιτόκια; Τους υπουργούς και τη Βουλή; Τι με νοιάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση ή το ΝΑΤΟ; το δολάριο ή το ευρώ;

Σε μια χώρα με αξιόλογη γεωγραφική θέση και μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά οι άνθρωποι πεθαίνουν της πείνας μόνο και μόνο επειδή διοικείται κατά το χείριστο τρόπο κι οι πόροι της γίνονται αντικείμενο καταχρήσεων ….

Κι οι πατάτες και τα κρεμμύδια φορτωμένα στα φορτηγά, δεν έρχονται και πέφτουν πάνω στους ανθρώπους τζάμπα.

Φέρνουν στην επικαιρότητα κι ένα σλόγκαν που αρχίζει να ακούγεται, είναι τόσο σημαντικό όσο κι απλό, και μπορεί να σφραγίσει την ιστορία της χώρας:  

“Patates soğan, güle güle Erdoğan!”